Powieść Arcykapłan rozpoczyna serię zatytułowaną „Synowie pocieszenia” i czerpie inspirację ze Starego Testamentu. Autorka w ten sposób odkrywa przed nami postacie z tych zamierzchłych czasów, które raczej stoją w cieniu wielkich bohaterów i przez to zazwyczaj nam umykają. A jak się okazuje, mogą nas wiele nauczyć… Kolejne powieści z tej serii są zatytułowane: Wojownik, Książę, Prorok, Skryba. Możemy tylko się domyślać, jakie osoby kryją się za tymi tytułami.

Przechodząc powoli do interesującej nas w tym momencie historii… Treść powieści może wydać nam się mało pociągająca, bowiem dobrze ją znamy z biblijnych kart. Oto naród izraelski, który otrzymał tak wspaniałe obietnice od Boga Jahwe, wciąż pozostaje w niewoli okrutnych Egipcjan. Jedyne, co im w takiej sytuacji pozostaje, to wołanie do Boga, to nadzieja, która odgania lęk…

Czytaj dalej »

Prędzej czy później każdy, kto interesuje się książkami o określonej tematyce, sięga do klasyki gatunku. Brak Diuny wśród książek s-f na półce to ujma na honorze.

Jakkolwiek wiele słyszałem o Herbercie, jego powieści zawsze umykały mojej uwadze. Był wreszcie film w reżyserii Johna Harrisona, który bez względu na komentarze widzów zwrócił moją uwagę i po kilku latach podczas pobytu w księgarni mój wzrok zatrzymał się na okładce Diuny, z którą bez zastanowienia ruszyłem do kasy.

Akcja powieści toczy się w odległej przyszłości. Książę Leto Atryda, władca Kaladanu, otrzymuje od Padyszacha Imperatora Szaddama IV w lenno odebraną Harkonnenom, śmiertelnym wrogom Atrydów planetę Arrakis, źródło najbardziej pożądanej rzeczy we wszechświecie – narkotycznej przyprawy zwanej melanżem. Wraz ze swoją rodziną, dworem i armią książę Leto przenosi się z ojczystego Kaladanu na nieprzyjazną, pustynną Diunę. Woda jest tu najcenniejszym skarbem, a wilgoć odzyskuje się ze wszystkiego. Jego plany zostają jednak przekreślone przez spisek Imperatora, który ukartował przejęcie planety. Arrakis podbijają połączone wojska barona Vladimira Harkonnena i Sardaukarów, elitarnej przybocznej gwardii Imperatora. Leto ginie zdradzony przez swojego lekarza, jednak jego syn Paul i konkubina lady Jessika, czarownica Bene Gesserit uchodzą z życiem i trafiają do rdzennych mieszkańców planety, Fremenów. Chłopiec zostaje uznany za oczekiwanego proroka i jako Paul Muad’Dib staje na czele plemion Fremenów w walce przeciw Harkonnenom.

Czytaj dalej »

Jeśli przeczytaliście już Ocalenie i Pamięć, pragnę zaprosić Was do kontynuowania naszej przygody z rodziną Baxterów. Oto mamy przed sobą Powrót – trzeci tom sagi przedstawiający dalsze losy naszych bohaterów. Tym razem jednak miano głównego bohatera przypada w udziale najmłodszemu członkowi rodziny – Luke’owi Baxterowi.

Jedyny i ukochany syn Baxterów był dzieckiem niemal idealnym. Zawsze uporządkowany, pewny siebie, a przy tym głęboko wierzący, stanowił kwintesencję tego, co najlepsze w ich rodzinie. Miał wspaniałą dziewczynę Reagan i dobrze zapowiadające się perspektywy zawodowe, jednak jak się okazało, jego wiara nie miała dość mocnych fundamentów. Dzień 11 września 2001 roku był dla niego miażdżącym ciosem. Kiedy pod gruzami World Trade Center ginęły tysiące ludzi, w tym ojciec jego dziewczyny, jego zorganizowany świat rozpadał się na kawałki. Ale to, co wydarzyło się dzień wcześniej, było dla Luke’a o wiele większym dramatem, dramatem jego duszy…

Czytaj dalej »

MUSISZ być atrakcyjna, MUSISZ się podobać, MUSISZ być cicho, gdy nikt cię nie pyta o zdanie. Najlepiej byłoby, abyś pole swych zainteresowań ograniczyła do śledzenia najnowszych trendów w modzie i pielęgnacji ciała. Wygląd to wszystko, co masz, możesz go nieźle sprzedać. Jeśli chcesz być pożyteczna, ugotuj coś, posprzątaj. Przesada? Jasne, że tak. Ale chyba każda dziewczynka przynajmniej raz w życiu słyszała podobne słowa: od koleżanek, kolegów, źle wychowanych dorosłych lub w telewizji.

Może nie wprost, gdzieś między wierszami. Ja słyszałam… i myślę, że trudno jest wychować dziewczynkę na kobietę na tyle pewną siebie, aby szanowała swój umysł i ciało, a ludzi nie oceniała na podstawie wyglądu. Louise Loos podpowiada, jak osiągnąć ten sukces wychowawczy.

Tytuł książki jest nieco mylący. Jak ujarzmić małą czarownicę. 150 porad, jak dobrze wychować dziewczynkę wbrew pozorom nie jest poradnikiem, w jaki sposób zrobić z rozbrykanego, nieposłusznego dziewczęcia istotę spokojną, rozważną i posłuszną. Autorka przede wszystkim radzi rodzicom, aby nauczyli swoje córki myśleć, analizować sytuację – niezależnie od tego, czy problem dotyczy sprzątania, opiekowania się zwierzątkiem, gospodarowania pieniędzmi, wykształcenia, kontaktów z chłopcami. Żeby dziewczynka wyrosła na osobę odpowiedzialną i szczęśliwą, już jako dziecko MUSI zrozumieć pewne rzeczy. I tylko tyle MUSI. Będzie to mogła zrobić tylko przy pomocy rodziców.

Czytaj dalej »

Znakiem charakteryzującym Jana Pawła II była modlitwa. Ta niewielka książeczka pozwala nam uczyć się od Mistrza. Ojciec Święty powierzał Bogu wszystko, ze wszystkim się do Niego zwracał, dlatego właśnie ta publikacja staje się dobrą propozycją dla nas wszystkich.

Modlitwa może mieć różny charakter: modlitwą można przepraszać, dziękować, prosić… Często brakuje słów i wtedy milczenie staję się modlitwą… Modlitwy w tej książeczce zostały tak dobrane, by każdy mógł się nimi pomodlić. Jest ona również świadectwem tego, że Ojciec Święty w swojej modlitwie pamiętał o wszystkich. Modlił się, a my dziś możemy modlić się z nim za rodziny, za młodzież, za ofiary przemocy, za ofiary Holocaustu, za Naród Polski, za prześladowanych i prześladowców, za ludzi głodujących… Słynne „Totus Tuus” miało wiele wymiarów. Zamieszczono więc również wybrane akty zawierzenia Matce Bożej, w których na nowo można odszukać samych siebie i swoich bliskich.

Czytaj dalej »

Byli tacy, którzy mówili/pisali, że życie to partia szachów, że to spektakl, w którym jesteśmy kukiełkami, że życie jest absurdalne, że absurdalna jest śmierć… Eldredge pisze, że życie to Opowieść i jak każda powinna mieć autora. Według niego tym autorem jest Bóg. I w tym miejscu historia/życie nabiera tempa, a przede wszystkim nabiera sensu…

Książka jest pełna nawiązań do znanych tekstów kultury. Pojawiają się tu nawiązania do Tolkiena, Virginii Woolf, Szekspira, no i oczywiście do Biblii. Autor snuje opowieść, odwołując się do powszechnie znanych filmów czy konkretnych scen z kultury (niskiej i wysokiej) budujących powszechną już chyba świadomość. Oto próbka stylu Eldredge’a: „Przyjście Jezusa z Nazaretu przypominało pierwsze sceny z Szeregowca Ryana. Niebezpieczna misja, wielka inwazja, śmiała wyprawa na terytorium wroga, ratowanie świata, ale także ratowanie pojedynczego człowieka”. Dla wielu ten interkulturowy styl uczyni historię naszego zbawienia bardziej przystępną, uczyni ją realniejszą w świecie zanurzonym w popkulturę. Dla innych książka może być odkryciem, że wszystkie historie świata i nasza osobista historia są cudownie wplecione w historię przymierza Boga z człowiekiem, a to, co ludzkość najbardziej porusza, to właśnie konieczność odszyfrowania księgi życia.

Czytaj dalej »

Bardzo trudno jednoznacznie ocenić i sklasyfikować książkę Pronzato „W ramionach Ojca„. Sądzę, że wymaga ona wielokrotnej lektury, by dotrzeć do jej sedna. Potrzeba niemalże kontemplacji, by dokładnie zanalizować ten tekst. Czy jednak sekret tkwi w książce? A może w samej przypowieści o synu marnotrawnym? Wydawać by się mogło, że o tym tekście wiemy już wszystko i ostatnią rzeczą, z jaką nam się kojarzy, jest tajemnica. A jednak…

Rzadko zdarza się znaleźć tak wytrwałego człowieka, który jest w stanie zanalizować niemalże każde słowo w tekście. Pronzato tak właśnie zrobił. Nieustannie rozważa przesłanie przypowieści, niezmordowanie drąży, ogląda szczegóły z każdej strony. Co bardzo cenne, skupia się nie tylko na postaci powracającego syna i ojca, ale poświęca wiele czasu również starszemu bratu. Jego rozmyślania wykraczają poza tekst, kontynuuje otwarte zakończenie przypowieści. A co najcenniejsze, zakorzenia ją w nas samych, w codziennym życiu współczesnego człowieka.

Nie wiem, jak ocenić fakt, że autor stworzył większość swojej książki z cytatów innych ludzi. Są to bardzo wartościowe i idealnie dopasowane myśli, jednak nie samego Pronzato. Nagromadzenie cytatów powoduje, że lektura wymaga od nas skupienia i zaangażowania. Wydaje mi się, że nie wystarczy poprzestać na jednokrotnej. Czy to zaleta czy wada? Czytelnik musi sam to rozsądzić.

Czytaj dalej »

Współczesny człowiek potrzebuje intymności, przestrzeni, która będzie spotkaniem tylko tego, co najważniejsze, tego, co cenne i co nie jest przeznaczone na obcowanie ze wszystkimi. Wydaje się jednak, że trudno znaleźć nam granicę między intymnością a izolacją. Rodzą się pytania, jak ma wyglądać intymność w erze komputerów, Internetu, sieci. W dobie dzisiejszych czasów pewne zjawiska są uważane za staromodne lub nieużyteczne.

Intymność uwrażliwia człowieka, osłania go i broni przed nagością. Jak mogę budować intymność w relacjach z innymi ludźmi, z Bogiem? Gdzie znaleźć granicę między zamknięciem się zupełnie w sobie i w swoim osamotnieniu a intymnością, która otwiera, ale nie sprzedaje całego człowieka?

Czytaj dalej »

Czy w takie dni jak dziś, gdy na zmianę mamy powrót zimy, rozmarzanie śniegu i po prostu nie chce się nosa wystawiać z domu, nie marzysz o tym, by znaleźć się gdzieś, gdzie jest ciepło i przyjemnie? A może do tego jeszcze odrobina tropików, egzotyki, możliwości oglądania dzikich zwierząt…

Ach, można się rozmarzyć!

Tyle, że dla większości z nas taki wyjazd to kompletna abstrakcja, bo skąd wziąć pieniądze? Zresztą, przynajmniej jeśli chodzi o mnie, to miło o czymś takim pomyśleć, ale tak naprawdę to chyba jednak za bardzo jestem domatorem, by na taki wyjazd się zdecydować.

Ale zawsze pozostaje inna opcja…

Czytaj dalej »

Ewangelia św. Marka zawiera trzy różne przypowieści, które łączy symbol ziarna. Są to przypowieści o siewcy, o zasiewie i o ziarnku gorczycy. Każda z nich opisuje Królestwo Boże z innego punktu widzenia. Alessandro Pronzato dokonuje w oparciu o opinie niektórych egzegetów interpretacji tych trzech przypowieści. Należy podkreślić, że czyni to w sposób interesujący i zupełnie nowy.

„Siewca” stanowi drugą książkę z serii „Przypowieści Jezusa”. Autor podzielił ją na trzy zasadnicze rozdziały, w których kolejno zgłębia tajemnicę sensu wyżej wymienionych przypowieści. Warto dodać, że czyniąc to często wdaje się on w polemikę z niektórymi poglądami egzegetów biblijnych. Ma to miejsce w tej części książki, która dotyczy przypowieści o siewcy. Otóż Alessandro Pronzato zaprzecza, że traktuje ona o zaufaniu do końca, do zwieńczenia dzieła i twierdzi, iż można ją nazwać przypowieścią o zaufaniu do rozpoczynania, przypowieścią o „dobrym początku”.

Czytaj dalej »