Właśnie w tym roku, dokładnie czternastego listopada, przypada setna rocznica urodzin szwedzkiej pisarki, Astrid Lindgren. Ta zmarła w 2002 roku, znana autorka książek dla dzieci w każdym wieku, była osobą nietuzinkową, jak na swoje czasy niepokorną. Pisaniem książek zajęła się przez przypadek, w latach drugiej wojny. Najpierw na prośbę córki wymyślała i spisywała historie o przygodach Pippi Langstrump, a potem wzięła udział w konkursie na powieść dla dziewcząt i tam zdobyła nagrodę.

W następnym roku na ten sam konkurs trafiła powieść o Pippi i Dzieci z Bullerbyn, które ukazały się drukiem w 1947 roku, a więc sześćdziesiąt lat temu. Pippi wygrała, potem przyszedł czas na inne książki, a pisarka została pracownikiem wydawnictwa Rabén i Sjögren, które organizowało konkursy. Takie były początki.

Pamiętam z dziecięcych lektur Karlssona z dachu, Pippi, wtedy Fizię Pończoszankę, która wydała mi się dość dziwaczną osobą, Nilsa Paluszka i innych. Ale najbardziej ulubioną i wielokrotnie czytaną lekturą zostały bezkonkurencyjne Dzieci z Bullerbyn. W czasach mojego dzieciństwa książki były dostępne tylko w bibliotekach. Kupno poszukiwanej pozycji graniczyło z cudem. Warto było mieć znajomą panią bibliotekarkę, która przechowała książkę, a później przez dowolnie długi okres przedłużała termin zwrotu. Przeczytane tomy były przecież wciąż potrzebne. Powracałam do lektury ulubionych rozdziałów, wybranych fragmentów. Szczególnym uhonorowaniem dla ulubionej powieści było jej czytanie podczas jedzenia, najczęściej w trakcie śniadania. To nieeleganckie i niekulturalne zachowanie, ale jakże przyjemne, kiedy można smakować jednocześnie dwie tak różne potrawy…

Czytaj dalej »

Człowiek zachwyca się swoją siłą, zaradnością i zamożnością. Dobre samopoczucie zwiększa możliwości rozwoju osobowego, ekonomicznego. Finalnie żyje tak, jakby nie było starości, cierpienia, kalectwa i zależności. Żyje egoistycznie – dla siebie, komfortowo. Człowiek staje się pewny pełnej kontroli i władzy nad swoim życiem. Główny bohater stał się ofiarą takiego pomysłu na życie.

Paulo traci sprawność i staje się zależny. Wrażliwie reaguje na każde zachowanie opiekujących się nim ludzi, zarzucając im obojętność. Deficyt ludzi staje się jego obsesją. By zmienić ten stan rzeczy, lgnie całym sobą do opiekującej się nim pielęgniarki. Jej pełna akceptacja, szacunek okazany choremu człowiekowi, umiejętność współistnienia z cierpieniem, kalectwem, brzydotą sprawia, że Paulo jest bezsilny, ale jednocześnie przez chwilę szczęśliwy.

Główny bohater egoistycznie wkracza w życie mężatki i jej rodziny. Ma do zaoferowania pieniądze, więc próbuje kupić serce kobiety. Chce kupić to, czego nie ma, o co nie zadbał w swoim bogatym życiu. Nie ma rodziny, potomka. Nie ma nikogo, kto potrzymałby go za rękę, z troską się nad nim pochylił. Paulo pragnie Marianny – emigrantki z Jugosławii, przepełnionej prostymi i szlachetnymi wartościami – dla siebie. Chce wypełnić pustkę i zagłuszyć samotność, która powstała na skutek braku czasu i wygody. To konsekwencja bogacenia się dla samego bogacenia i lęku przed miłością.

Czytaj dalej »

Noc w bibliotece to kolejny kryminał pióra Agathy Christie. Tym razem do zbrodni dochodzi w rezydencji pułkownika Bantry’ego, a właściwie w jego bibliotece, gdzie zostają znalezione zwłoki młodej dziewczyny. Kiedy okazuje się, że denatka była fordanserką w nadmorskim kurorcie, mieszkańcy miasteczka zaczynają plotkować i podważać reputację żonatego i statecznego pułkownika. Czyżby Bantry faktycznie dopuścił się zdrady? Czy byłby zdolny popełnić morderstwo?

Ruby Keene – tak nazywała się owa nieszczęsna dziewczyna znaleziona w bibliotece. Miała tylko 18 lat, poza tym była dość ładna, smukła, jasnowłosa i dziecinna – w ten sposób opisała zmarłą jej kuzynka, a zarazem koleżanka z pracy Josie Turner, potwierdzając jednoznacznie tożsamość ofiary. Rozpoczyna się śledztwo. Choć całe miasteczko położyło cień na pułkowniku, jego żona wciąż wierzy w jego niewinność. Co więcej, Dolly Bantry postanawia poprosić swoją przyjaciółkę – pannę Marple – o wszczęcie równoległego dochodzenia na własną rękę.

Czy było to dobre posunięcie? Mogę zdradzić, że nawet bardzo dobre. Bo Jane Marple to kobieta nietuzinkowa. Choć z pozoru wygląda na trochę wścibską starą pannę, to odznacza się niezwykłą bystrością umysłu i umiejętnością kojarzenia odległych faktów. Dzięki tym zdolnościom panna Marple rozwiązała niejedną zagadkę kryminalną, często odkrywając tożsamość mordercy wcześniej aniżeli stróże prawa!

Czytaj dalej »

Autor książki Peter Szatmari jest wybitnym lekarzem psychiatrą od lat zajmującym się terapią osób autystycznych lub z zespołem Aspergera. Daje nam jednak do rąk książkę tak piękną, prostą i urzekającą, że trudno uwierzyć, iż można pogodzić olbrzymią wiedzę teoretyczną, praktykę z pięknym przystępnym dla laika stylem.

Każdy rozdział jest poświęcony analizie przypadku. I tak poznajemy Stephena, Hether, Justina, Sharon i kilkoro innych wieloletnich pacjentów poradni dra Szatmariego. Już sama tytulatura rozdziałów naprowadza na trop, że autor jest związany emocjonalnie z pacjentami, nie tracąc przy tym, tak pożądanego u lekarzy, profesjonalizmu i obiektywizmu. Nie są oni dla niego numerem z ubezpieczalni czy tylko „ciekawym przypadkiem medycznym”. To pełnowartościowi ludzie, więcej Szatmari pokazuje, że tzw. „normalni” mogą się wiele od chorych na autyzm nauczyć.

Ta książka, podobnie jak film Levinsona Rain Man, popularyzuje problematykę życia osób dotkniętych autyzmem. Burzy też stereotyp, według którego ludzie dotknięci autyzmem bądź cierpiący na zespół Aspergena to sawanci (osoby chore umysłowo, ponadprzeciętnie inteligentne bądź uzdolnione). Objawów jest tyle, ile osób chorych, są wśród nich geniusze, są też osoby nieradzące sobie z podstawowymi funkcjami życiowymi. Media bardzo często utwierdzają i tak mocno ugruntowany stereotyp, że autyści to osoby cały dzień kiwające się na krzesłach. Nasza ludzka natura z kolei każe nam unikać z drżeniem wszystkich, którzy wydają nam się inni, dziwni, chorzy itp.

Czytaj dalej »

Powieść sensacyjna. Obyczajowa. Romans. Rozważania o Bogu. Taka kolejność epitetów najlepiej określa książkę autorstwa Dee Henderson.

Muszę przyznać, że do tej pory nie miałem kontaktu z twórczością pani Henderson, więc do Świadka podszedłem z dystansem. Uważam, że warto było jednak poświęcić te kilka wieczorów na przeczytanie tej świetnej książki.

Akcja powieści ma miejsce we współczesnym amerykańskim miasteczku Brentwood. Luke Granger jest zastępcą komendanta policji w Brentwood. W centrum handlowym ktoś morduje pracowników sklepu jubilerskiego. Jedynym świadkiem jest Kelly Brown, która tuż po popełnieniu zbrodni znika. Grangerowi udaje się ją odnaleźć i chociaż bardzo nieufna i ostrożna, kobieta opowiada mu swoją historię, i kolejny raz znika… Trzy lata później Luke’a, teraz już komendanta policji, odwiedza jego przyjaciel Daniel. Jego wuj zmarł, pozostawiając główną fortunę Danielowi oraz swoim dwóm nieślubnym córkom, które nigdy nie dowiedziały się, kim był ich ojciec… A to dopiero początek problemów.

W typowo sensacyjnej powieści autorka w inteligentny sposób wplata wątek romansu i celowo opóźnia rozwój akcji, pozwalając nam głębiej poznać bohaterów. Nie oznacza to, że w trakcie czytania grozi nam znudzenie. Wręcz przeciwnie. Stopniowo podsycana akcja umożliwia spokojne śledzenie poszczególnych wątków, nie raz i nie dwa zaskakując Czytelnika.

Czytaj dalej »

Drogi Czytelniku! Jeśli masz problem z sakramentem pokuty, czujesz lęk bądź masz opory, by przystąpić do spowiedzi, a dodatkowo nurtuje Cię wiele pytań i wątpliwości w tej materii – nie wahaj się i przeczytaj tę niewielką książeczkę! Ojciec Jacek Salij – teolog znany z licznych publikacji – wychodzi naprzeciw wątpiącym i poszukującym prawdy, przybliżając nam tajemnicę Miłości Przebaczającej.

Niniejsza publikacja Grzech, łaska, sakrament pojednania należy do serii poświęconej najważniejszym zagadnieniom życia chrześcijańskiego. Każdy tomik zawiera zbiór tematycznie dobranych artykułów ojca Salija, które były drukowane w miesięczniku „W drodze”, w rubryce „Szukającym drogi”. Dziś jest mi dane zaprezentować książeczkę omawiającą kwestie grzechu, łaski oraz sakramentu pojednania.

Czytaj dalej »

Muzyka od zawsze towarzyszy człowiekowi. Jej obecność zaznacza się we wszystkich sferach życia ludzkiego: religijnej, patriotycznej. Na codzień każdy z nas „spotyka” dźwięki, nuty, melodie… Niektórzy wsłuchują się w piękne utwory klasyków muzyki na koncertach w Filharmonii, inni natomiast w rytm muzyki tańczą na dyskotekach.

Muzyka w życiu człowieka spełnia wiele istotnych funkcji. Dla mnie osobiście najważniejsze jest to, że dźwięki i melodie pozwalają mi wyciszyć się, wyrazić swoje emocje, wypowiedzieć wszystko to, co trudno wymówić ustami.

Muzyka ułatwia człowiekowi przełamywanie bariery wstydu. Uczy wyrażania uczuć. Usuwa strach, lęk, zmęczenie. Wszystkie te walory muzyki sprawiają, że może się ona stać wspaniałą formą pracy z dziećmi i młodzieżą, zarówno pełnosprawną, jak i o obniżonej lub niepełnej sprawności.

Czytaj dalej »

„Nie wystarczy robić makijaż i nosić krawat, by być człowiekiem – trzeba najpierw żyć etycznie!” (Roberto Molina, Rady dla Europejczyka).

„Ostatnio stało się popularne hasło: «Pokolenie Jana Pawła II», «Pokolenie JP II». Piękne to i takie bardzo polskie, ale jeżeli to «Pokolenie JP II» nie przekształci się w «Pokolenie JCh», w «Pokolenie Jezusa Chrystusa», będzie to zatrzymanie się w pół drogi bez większego pożytku dla Kościoła i świata” (Cytat z omawianej książki).

Książka Ręce Marty i serce Marii ma podobną szatę graficzną do innej publikacji autora: Spostrzegać Go pośród miasta. Jest napisana w tym samym stylu, pełna różnorakich cytatów ilustrujących przemyślenia twórcy, który pisze o Polsce dzisiejszej, o problemach z jakimi borykamy się na co dzień.

Czytaj dalej »

Króciutkie, rymowane rozważania dla najmłodszych dzieci opatrzone kolorowymi ilustracjami.

Tak najkrócej należałoby scharakteryzować niniejszą pracę. I od razu trzeba jeszcze dodać, że nie jest to książeczka, którą należałoby jedynie dać swojemu dziecku. Rozważania są bowiem za każdym razem tak króciutkie (mieszczą się w ośmiu linijkach rymowanki), że jeśli dziecko miałoby z tajemnicami różańca styczność po raz pierwszy, to zupełnie nie mogłoby zrozumieć, o czym te teksty są. Należy więc dodać, że jest to książeczka, którą powinno się czytać razem z dzieckiem i dopowiadać to, co nie zmieściło się w króciutkim tekście. Dodam jeszcze tylko, że rozważania są wydrukowane stosunkowo malutkimi literami, więc najmłodszym dzieciom byłoby trudno czytać je samodzielnie. Natomiast dla dzieci starszych są one zbyt proste. Wydaje się więc, że zamiarem wydawcy było wypuszczenie na rynek książeczki, która właśnie jest przeznaczona do wspólnych rozważań: rodziców i dzieci.

Czytaj dalej »

Każdy z nas marzy o ciepłym, rodzinnym domu, wspaniałym współmałżonku, cudownych dzieciach. Chcielibyśmy, aby nasze pociechy sprawiały dużo radości, a jak najmniej kłopotów. Nikt nie lubi wysłuchiwać skarg, szczególnie jeśli dotyczą jego dzieci. Rodzice pragną wychować potomstwo w jak najlepszy sposób. Chcą, by dzieci były dobre, uczciwe, kochające, gotowe pomóc drugiemu człowiekowi. Dlaczego więc wychowanie dzieci sprawia tyle problemów rodzicom? Skąd biorą się przeróżne pomysły psot i figli?

Rodzice martwią się o swoje pociechy. Pragną im dać jak najwięcej, jak najlepiej, dlatego też nie rozumieją niektórych zachowań własnych dzieci. Poszukują pomocy i zgłaszają się po poradę do psychologów, pedagogów, terapeutów, duszpasterzy. James C. Dobson wychodzi naprzeciw potrzebom rodziców w swojej książce Dzieci i wychowanie. Pytania i odpowiedzi.

Czytaj dalej »