„Dlaczego jedno dziecko jest głośne, hałaśliwe i pełne radości, podczas gdy inne od maleńkiego jest ciche, posłuszne, analityczne i perfekcyjne? Dlaczego jedno dziecko jest silne, aktywne i rządzi całą rodziną, podczas gdy inne jest przyjacielskie, spokojne, uległe i w ogóle nie sprawia żadnych kłopotów?” – te pytania stawia Florence Littauer na początku swej książki „Osobowość plus dla rodziców”.

Jednocześnie w swej książce odpowiada na owe pytania, przedstawiając koncepcję czterech osobowości: sangwinika, choleryka, melancholika i flegmatyka. Wykorzystując tę wiedzę, możesz zrozumieć osobowość swojego dziecka, dlaczego zachowuje się ono w określony sposób i jak najlepiej Ty jako rodzic powinieneś reagować. Da Ci to szansę na poznanie i szanowanie indywidualności każdego Twojego dziecka.

Autorka rozpoczyna swą książkę od przeglądu osobowości, omawiając na początek w sposób ogólny cechy poszczególnych typów. Kolejny krok to określenie osobowości Twojej jako rodzica i Twojego dziecka, czemu służy test. Następnie omawia ogólnie osobowości rodzica sangwinika, choleryka, melancholika i flegmatyka.

Czytaj dalej »

Czym jest uzdrowienie wewnętrzne, w jaki sposób się ono dokonuje i jakie są jego skutki? Te trzy fundamentalne pytania wyczytamy już na karcie tytułowej. Największa zaleta tej książki to właśnie rzetelna i wyczerpująca odpowiedź na nie.

Marcin Bytniewski postanowił oddać nam do rąk książkę, która ma za zadanie zebrać i uporządkować wiadomości na temat Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej. Przede wszystkim jednak przekazuje dokładne informacje o uzdrowieniu wewnętrznym, mechanizmach i owocach jego osiągnięcia. Nie jest to, na szczęście, rozprawa czysto teologiczna czy naukowa.

Autor w przystępny, poparty świadectwami sposób odkrywa przed nami tajniki uzyskania tego wspaniałego boskiego daru. Muszę przyznać, że podeszłam do lektury tej książki z dużą dozą dystansu. Szybko jednak przekonałam się, że warto było sięgnąć właśnie po nią. Bytniewski bowiem wiedzie nas od korzeni aż po owoce.

Czytaj dalej »

Zawsze nurtowały mnie pytania, czym jest wierność w miłości? Czy trzeba się jej nauczyć? Jak podjąć trud wierności? Z tego, co napisała s. Teresa wynika, że wierność to codzienność…

„Wysiłek wierności” to drugi tom „Rozmów z moim Panem”. Są to zapiski osobistych doświadczeń duchowych s. Teresy Chomieniec. Opisuje ona w nich wydarzenia z jej zakonnego życia, codziennych obowiązków, obecności na Eucharystii, są też pojedyncze myśli, które zapisywała. W każdej chwili odnosiła to, co robi i myśli do Boga. Na każdą z wyrażonych myśli jest osobna odpowiedź Chrystusa.

Idąc z s. Teresą „trasą” jej przemyśleń, odkrywa się, jak bardzo Bóg chce być obecny w naszym życiu. Pozwala to też poznać, czego Chrystus pragnie od nas. A pragnie tylko miłości… Obserwujemy wzruszające prowadzenie s. Teresy przez Chrystusa i zaczynamy zdawać sobie sprawę, że On chce nas tak samo prowadzić. Chce nas prowadzić do miłości, obdarzać nas miłością i byśmy innym dawali miłość.

Czytaj dalej »

„Papież Benedykt XVI zwraca uwagę na to, że dziś obserwuje się pobożność supermarketową. Ludzie wybierają sobie te zasady moralne i te przykazania, które im pasują, i już. Pozostałe ich nie interesują. Jak w supermarkecie”. Czy i ja nie wybieram sobie zasad moralnych czy przykazań Bożych według tego, co mi aktualnie odpowiada? A zarazem co w danym momencie jestem w stanie zachować/wypełnić zgodnie z nauczaniem Jezusa oraz Kościoła świętego?

Ojciec Leon przypomina o miłości jako o podstawowym przykazaniu, które swe źródło ma w Eucharystii (stąd zdaje się tytuł tej książeczki: „o Sakramencie Eucharystii wielcy mistrzowie słowa mówili: »Bóg oszalał z miłości«” – twierdzi autor). Czyż i nie moje życie powinno być nieustanną Eucharystią – dzieleniem się miłością z innymi?

Treść książki dotyka problemów dzisiejszego świata, dając równocześnie wskazówki, jak żyć, by się nie zagubić. A także ukazuje nam nasze zaniedbania, nasz brak zainteresowania podstawowymi prawdami wiary, naszą niewiedzę religijną, z którą nieodzownie łączy się grzech. Tu choćby przytoczyć można przykład podany przez autora o tym, iż często spotykamy wśród ludzi wierzących praktykę współżycia przedmałżeńskiego.

Czytaj dalej »

Głoszenie Dobrej Nowiny w każdym okresie czasu wymagało dostosowania środków wyrazu do wrażliwości i możliwości odbiorców. Dzisiaj również, a może szczególnie dzisiaj, trzeba zastanowić się, jak trafić do osób żyjących w społeczeństwie ponowoczesnym, zanurzonych w masową kulturę obrazkową, w dobie modnych haseł na temat tolerancji i wolności. Na pytania, które stawia sobie wielu wychowawców, katechetów, duszpasterzy „Jak trafić do moich wychowanków? Dlaczego oni odrzucają to, co chce im przekazać?” i na wiele innych stara się odpowiedzieć ks. Marek Dziewiecki w książce „Komunikacja pastoralna”.

Już samo motto książki wskazuje, że nie będzie to ani sucha rozprawa teologiczna, ani poradnik w stylu „100 sposobów na osiągnięcie sukcesu w…”. Brzmi ono następująco: „Komunikacja pastoralna – zachwycanie samego siebie i innych ludzi Bogiem, który kocha i rozumie człowieka”.

Autor pisząc o ewangelizacji ustrzegł się dwóch skrajności: dokonując trafnej oceny współczesności nie skupił się na pisaniu o tym, jak bardzo jest źle, jak trudno dziś mówić o Jezusie. Pokazując, że jednak można to czynić, zachowuje pogodę ducha, która udziela się czytelnikowi. Z drugiej strony nie lekceważy ani zagrożeń, ani kondycji człowieka, również tego, który głosi Słowo Boże i ciągle przypomina o Źródle, z jakiego powinniśmy czerpać. Ilustrując to, o czym pisze przykładami z Ewangelii, pokazuje jej ciągłą aktualność i przenosi sposób działania Jezusa na konkretne sytuacje, z którymi wielu wychowawców musi się zmierzyć.

Czytaj dalej »

Książka to zapis rozmów siostry zakonnej z Chrystusem. Współczesnej siostry, która wiele razy wobec Boga, siebie i kierownika duchowego poddaje w wątpliwość owo wewnętrzne przekonanie co do głosu, który słyszy….

Nie jest to oczywiście zapis na miarę „Dzienniczka” Faustyny Kowalskiej czy „Naśladowania Chrystusa”, raczej zapisana w formie dialogu (we wszystkich miejscach niezwykle „ostrożna”) rozmowa duszy. Owa ostrożność w sensie poddania kierownikowi duchowemu i nauczaniu Kościoła pozwala wierzyć, że zakonnica spełnia warunek niezbędny przy tego typu doświadczeniach. Otóż jest niezwykle pokorna. To pozwala mieć nadzieję, że zapiski nie służą niczemu innemu, jak pokazaniu, że Chrystus i w dzisiejszym świecie komunikuje się ze zwykłym człowiekiem, że nie chodzi o spektakularyzm doświadczeń duchowych, ale pokorne wsłuchiwanie się w głos duszy.

Formuła jest niezwykle prosta. Wytłuszczonym drukiem zaznaczono kwestie Chrystusa, pismem zwykłym siostry zakonnej: „Tak, rozmowa między nami jest możliwa. Jest możliwa z każdym, kto otwiera się na mnie, kto pragnie tego. Jesteś wtedy szczęśliwa?” – „Odpowiedziałam, że tak”. Brzmi to niezwykle! Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba objawiony w Jezusie Chrystusie mówi, zatem zmartwychwstał, zmartwychwstał, zatem żyje dziś, a skoro żyje, to mówi…. do serc wierzących! I o tym jest także ta niewielkich rozmiarów książeczka.

Czytaj dalej »

Czasem zastanawiam się nad tym, dlaczego człowiek w dobie ogromnego postępu naukowo-technicznego sam o sobie wie niejednokrotnie zdumiewająco niewiele. Przy czym nie dotyczy to tylko skomplikowanych egzystencjalnych zagadnień, lecz prostych prawidłowości z dziedziny fizjologii.

Wiele osób, nawet wykształconych i obytych w świecie, nie ma nawet pojęcia, że istnieje jakiś rytm, który reguluje ludzką płodność. Przemysł farmaceutyczny zbija krocie na sprzedaży hormonalnych środków antykoncepcyjnych, uznawanych obecnie za najbardziej „skuteczne” i „bezpieczne”, które hamują naturalne procesy owulacji w organizmie kobiety. Wystarczyłaby jednak prosta informacja, że kobieta w ciągu swojego życia jest przeważnie (96% czasu) bezpłodna, aby zakwestionować sens stosowania tego typu środków.

Często spotykam się z pogardliwym stosunkiem do tzw. „metod naturalnych”. Jest to bardzo ogólne ujęcie i przeważnie metody te utożsamiane są jedynie z „kalendarzykiem małżeńskim”, stosowanym już przez nasze babki, i nie zawsze zdającym egzamin niezawodności. Obecnie nauka poszła naprzód przynosząc nowe odkrycia. Wystarczy trochę dobrej woli, by dowiedzieć się o nich czegoś więcej.

Czytaj dalej »

Ryszard Fenigsen oddaje nam do rąk książkę trudną. Wymaga ona od czytelnika skupienia i zaangażowania, ale nie jest to czysto naukowa rozprawa. Zawarte w niej historie z życia pacjentów i lekarzy wywołują naprawdę mocne wrażenie. Nie możemy przechodzić obojętnie wobec problemu eutanazji, zagrażającej podstawowym prawom człowieka do wolności i życia. Jeżeli uważamy się za ludzi inteligentnych, a nie ignorantów, musimy wiedzieć na czym polega problem, znać podstawowe pojęcia i poglądy z nim związane. To właśnie w książce Fenigsena znajdziemy niezbędną nam wiedzę.

W recenzji do Nieba dla akrobaty Grzegorczyka pisałam na temat „oswajania śmierci”. Każdy człowiek czuje się w jej obliczu bezradny, w przypadku eutanazji nie jest inaczej. Ludzie ją popierający próbują sobie udowodnić, że są w stanie nad nią zapanować, „nakazać” jej działanie i w rezultacie zdecydować o czyimś życiu. Skoro nie można jej zwyciężyć, można chociaż spróbować ją okiełznać.

Ojciec Święty Jan Paweł II często ubolewał nad szerzącą się „kulturą śmierci” oraz nad zapędami człowieka do przejęcia roli, która przysługuje tylko Stwórcy. Fenigsen zwraca naszą uwagę na moralny i etyczny wydźwięk działań związanych z zadawaniem tzw. „dobrej śmierci”. Rozważa czy takie pojęcie w ogóle istnieje, w jakich sytuacjach mamy z nim do czynienia. Przytacza szereg solidnych argumentów przemawiających przeciw dopuszczeniu do akceptacji eutanazji. Po kolei ustosunkowuje się do poglądów i postulatów wysuwanych przez zwolenników tego procederu.

Czytaj dalej »

Jeśli kiedykolwiek czytałeś książki dla dzieci autorstwa Patricii St. John, warto żebyś zrobił jeszcze jeden krok i poznał bliżej niezwykłe życie „matki” tych wspaniałych opowieści. Od razu zapewniam, że nie będzie to biografia ziejąca nudą, ale zapis fascynującej podróży życia – zapalonej misjonarki, ofiarnej pielęgniarki i zdolnej pisarki w jednym. Jej historia rozpoczęła się w królewskiej Anglii, ale prawdziwe zadanie, do którego została powołana, czekało na nią bardzo daleko – na Czarnym Lądzie, wśród najuboższych ludów Trzeciego Świata…

Patricia rozpoczyna swoją biografię od niecodziennej historii poznania się jej rodziców. Jak sama mówi: „Każda historia miłosna jest niepowtarzalna, wątpię jednak, czy kiedykolwiek zdarzyła się taka, która byłaby bardziej niezwykła, niż zaloty moich rodziców”. Nie będę tu zdradzać, na czym polegały owe zaloty , powiem tylko, że od tego wydarzenia minęło aż 12 lat, zanim Ella Swain i Harold St. John pobrali się i założyli rodzinę.

Wkrótce na świat zaczęły przychodzić ich niesforne pociechy i tu nareszcie pojawia się nasza bohaterka! Mała Patricia jako trzecia z pięciorga dzieci państwa St. John została opisana na wstępie jako „pulchna i kędzierzawa” dziewczynka ze świetną pamięcią i niesamowitym poczuciem humoru. To wesołe usposobienie młodej panny St. John dało się we znaki szczególnie jej nauczycielkom, kiedy np. Patricia wdrapała się na dach czteropiętrowego budynku szkolnego i zaczęła tam odrabiać lekcje!

Czytaj dalej »

I większość zachodniego świata przez te ostatnie 250 lat patrzyła na Kościół jako na instytucję wlokącą się w ogonie cywilizacji, starożytną, która wciąż nie nadąża za nowoczesnością. A teraz z wolna okazuje się, że podczas gdy oni, aby spojrzeć na Kościół, obracali się w tył, to Ojciec Święty wybiegł naprzód. Kościół stał się podstawowym miejscem obrony praw człowieka, miejscem promowania nauki, uniwersalistycznego patrzenia na sprawy świata, miejscem obrony rozumu, stawiania fundamentalnych, wybiegających w przyszłość pytań współczesnej liberalnej demokracji (Richard, amerykański ksiądz, w rozmowie z Janem Pawłem II).

Maciej Zięba w sposób jasny i skondensowany przedstawia nam pontyfikat Jana Pawła II, przy tym umieszcza go w szeroko pojętym kontekście społeczno-gospodarczo-polityczno-historycznym. Dzięki czemu każdy, nawet młody człowiek, ma szansę poznać bliżej okoliczności, z jakimi przyszło zmierzyć się naszemu Rodakowi.

Karol Wojtyła u progu papieskiego pontyfikatu skupił się na wcieleniu i realizowaniu w życiu każdego chrześcijanina postanowień Soboru Watykańskiego II. Uświadamiał nam, iż musimy stać się świadkami Ewangelii, czyli głosić dobrą nowinę w środowisku, w którym żyjemy i pracujemy.

Czytaj dalej »