Od jakiegoś czasu w środowiskach edukacyjnych i nie tylko na okrągło „trąbi się” o tym, aby edukować dzieci w kwestii seksualności, a najlepiej zaczynać już od najmłodszych lat. Wychodzą liczne programy do nauczania. Nauczyciele głowią się, który byłby najlepszy dla ich podopiecznych, kłócą się o sposób przekazu treści, a niektórzy zupełnie się nad tym nie zastanawiają i biorą, co im wpadnie w ręce…
Powstaje wiele opinii i przekonań co do sposobu przekazu młodzieży wiedzy o ich płciowości. Josh McDowell w swojej książce ustosunkowuje się do niektórych powszechnych stwierdzeń na ten temat, które zafałszowują potrzeby młodych ludzi i powodują kryzys seksualności nastolatków.
Książka Josha McDowella „Mity edukacji seksualnej” to list skierowany 10 lat temu do władz szkolnych przez rodzica zaniepokojonego formą i kierunkiem edukacji seksualnej. Obecny kształt pozycji jest wynikiem poprawek tych kwestii, które z racji upływu czasu straciły swoją aktualność. Posiada jednak walor autentyczności i pokazuje również zaangażowanie rodziców w sprawy ich dzieci.
Autor, popularny amerykański prelegent zajmujący się problemami wychowania młodzieży, językoznawca i teolog, swoje rozważania podzielił na cztery części. W pierwszej opisuje sześć błędnych założeń dotyczących seksualności młodzieży. Druga mówi o sześciu mitach edukacji seksualnej. W części trzeciej natomiast pojawia się siedem strategii przeciwdziałania kryzysowi seksualności młodych ludzi, a w części czwartej autor przedstawia metody pomocne w dokonaniu oceny programu wychowania do abstynencji seksualnej.
Pierwszym problemem, którym zajmuje się Josh McDowell w pierwszej części swej książki jest proste stwierdzenie, że młodzież pragnie bardziej miłości niż seksu. Młodzi ludzie chcą kochać i być kochanymi, chcą być dla kogoś ważni, gwałtownie szukają bliskości drugiego człowieka. Często nie wiedzą jednak, jak to osiągnąć, a są spragnieni uczuć.
Dalej próbuje obalić mit mówiący o tym, że seksualna abstynencja nastolatków jest nierealna, że nawoływania do niej nie mają sensu. Wiele organizacji, np. Planowane Rodzicielstwo radzą, żeby dawać nastolatkom środki antykoncepcyjne i instrukcje jak je stosować, ponieważ młodzi ludzie i tak zdecydują się na współżycie. W swoich programach skupiają się na „bezpiecznym seksie”. Autor apeluje o uczenie młodzieży asertywności w tej kwestii, o przekazywanie im jasnych norm i stabilnej hierarchii wartości.
Porusza też problem treści podawanych przez środki masowego przekazu, które w powszechnym przekonaniu „mówią prawdę o seksie”. Podejmuje próbę dyskusji ze stwierdzeniem, że seks między dwojgiem akceptujących go nastolatków jest ich własną sprawą oraz że młodzi nie potrzebują pomocy rodziców przy podejmowaniu decyzji dotyczących aktywności seksualnej.
W kolejnej, drugiej części pojawiają się mity o wszechstronnej edukacji seksualnej. Wielu twórców programów do nauczania z tej dziedziny twierdzi, że nie narzuca ona żadnych wartości i jest neutralna moralnie, że przyczynia się do powszechnego i odpowiedzialnego (jeżeli można to w ogóle tak nazwać) stosowania przez nastolatki antykoncepcji.
Autor rozprawia się tu też ze stwierdzeniami, że wszechstronna edukacja seksualna zupełnie nie wpływa na większą swobodę seksualną nastolatków, przyczynia się do zmniejszenia liczby niepożądanych ciąż, do zmniejszenia liczby aborcji pośród nastolatek. Obala też mit, że będzie ona skuteczna, jeżeli zwiększy się środki finansowe przeznaczone na jej realizację.
W następnej części Josh McDowell proponuje określone strategie, by przeciwdziałać kryzysowi seksualności wśród nastolatków. Zachęca, aby włączyć i zaangażować rodziców w przekaz treści, by uświadamiać dzieciom konsekwencje płynące ze swobody seksualnej, wpajać im wartości moralne. Nawołuje do uczenia abstynencji seksualnej, usuwania wszelkich sprzecznych informacji na temat abstynencji i by próbować wprowadzać programy propagujące abstynencję.
W ostatniej części swej pozycji autor podpowiada, jak dokonać szczegółowej analizy wszechstronnej edukacji seksualnej, podaje pozytywne powody, dla których warto uczyć się abstynencji oraz tłumaczy, w jaki sposób kontaktować się z władzami szkolnymi, aby móc przedyskutować sprawy dotyczące edukacji seksualnej.
„Mity edukacji seksualnej” pokazują, że także rodzice, choć w naszym kraju nie ma takich tradycji, mogą i powinni wpływać na to, czego uczą się ich dzieci w szkołach. Dają rodzicom do rąk argumenty i pokazują sposoby, w które mogą się oni angażować w edukację swoich dzieci. Są w nich opisy amerykańskich programów wychowania seksualnego, opartych na wartościach chrześcijańskich. W książce znajduje się też naprawdę obszerna bibliografia, która może okazać się pomocna dla osób zawodowo zajmujących się tą tematyką, którzy pragną bardziej szczegółowo zapoznać się z literaturą, z której korzystał autor.
Magdalena Frąckiewicz
Magdalena Frąckiewicz
